Putfundering

Wanneer de draagkrachtige grond op een niet al te diep niveau ligt, maar de samenstelling van de grond een fundering op staal uitsluit, zal de putfundering hoogstwaarschijnlijk zijn opwachting maken. Dit kan gebeuren op twee manieren. 

Putten graven

Er worden putten gegraven tot op de draagkrachtige bodem. Soms plaatst men stalen ringen om de put te versterken. Die putten (of ringen) worden gevuld met beton, waarna de ruimte errond verder wordt aangevuld met de uitgegraven bodem. Op die manier ontstaan er zuilen van beton. De ringen kunnen worden gerecupereerd tijdens het betonneren, maar blijven vaak ook gewoon achter in grond.

Putringen uitgraven

Men plaatst een putring op de locatie waar men de pijler wil plaatsen. Daarop graaft men met een graafmachine met ronde grijper de grond binnen de ring uit. Deze zal door zijn eigen gewicht in de bodem zakken. Wanneer de putring nagenoeg is verdwenen in de bodem, plaatst men er een nieuwe ring bovenop. Dit herhaalt men tot de draagkrachtige bodem is bereikt. Vervolgens vult met de ontstane holte met beton zodat er een pijler ontstaat.

Kenmerken

Bij beide funderingstypes ontstaan er sokkels waartussen een rij gewapende draagbalken worden gelegd die als het ware een plaat vormen waarop de woning uiteindelijk terechtkomt.

De werken die gepaard gaan met putfunderingen zijn trillingsvrij en kunnen dus ook op beperkte ruimtes en zelfs (in zekere mate) binnenshuis worden uitgevoerd.

Ondanks dat de arbeid grotendeels beperkt wordt tot louter graafwerk, is het toch arbeidsintensief. Deze manier van funderen zal enkel werken bij vrij losse en droge gronden en zal de bodem bij het graven dus niet verdichten. De kostprijs van funderingsputten loopt vaak hoog op.